48 hours to go
De laatste paar dagen voor vertrek. Eigenlijk zijn we al een tijdje klaar, behalve dat Richard z’n tijd wel vol krijgt met klusjes en de boot steeds mooier en veiliger wordt. Sinds gisteren hebben we bijvoorbeeld een automatische bilgepomp in het motorruim. Soms denk ik dan ook: ‘laten we maar gewoon gáán….hebben we dat gehad!’
Toch nog even een keer door de boot om te kijken wat er echt niet mee hoeft.
Toch nog even inslaan bij de toko.
Toch nog even naar de Decathlon.
Toch nog even twee keer wassen omdat ik er de eerste keer geen wasmiddel in heb gedaan.
Toch nog even mijn snoepjes voorraad checken en napoleonballen inslaan.
Toch nog even de hele boel soppen: dat doe je voor je vakantie immers ook.
En dan in zo’n laatste week ben je ineens je pincode kwijt van de nieuwe rekening die je gaat gebruiken.
En dan in zo’n laatste week breekt je kies af en moet je naar de tandarts.
En dan in zo’n laatste week nog even bij moeders op de koffie en een fotoboekje brengen.
En dan in zo’n laatste week zijn 2 van onze kinderen ineens positief op corona en dat combineert nu eenmaal niet zo fijn met een kind dat zwanger is.
Ons plan is om met alle kinderen en aanhang tot aan de Sixhaven te varen en ze vanaf daar ‘met de bus naar huis te sturen’. Persoonlijk vindt ik het van Richard een mooi idee voor uitstel van afscheid
Die gescheept is moet varen
En dan heb je óók nog je eigen hoofd vol emoties. Je herkent dit vast wel van een voor jou indrukwekkende gebeurtenis in je leven. Bijvoorbeeld als je gaat trouwen, de dag na het overlijden van een dierbare, heftig medisch nieuws of het krijgen van een (klein)kind.
Je loopt over straat en niemand weet ervan terwijl jij vol zit met je emoties en op wolken loopt. Of juist even niet….
Niemand kan het wat schelen.
Niemand heeft er interesse in.
Niemand wil weten dat het op sommige momenten echt even niet leuk is.
Het maakt het geheel een soort van ‘wij naast de rest van de wereld’. Richard kan dat erg goed ontnuchteren: ‘Jij weet dat soort dingen toch ook niet van die andere mensen?’
Daar kan ik dan weer weinig tegenin brengen. Misschien is het wel een vrouwending….
Geen last van vertrekkers stress maar zeker last van vertrekkers emoties en die zijn ook absoluut positief!
Daarbij is het fijn te weten dat we de planning hebben om begin 2023 al een keer terug te komen om ons kleinkind te bewonderen.
Zo veel zin in de reis, ontdekkingen, avonturen en ook zo dubbel.
’Laatste’ belletjes met familie en vrienden.
‘Laatste’ eet afspraakjes met de kinderen en gauw nog een spelletjesavond. Ik snap het ge-jojo van mijn eigen emoties nu gewoon even niet…
Nog 48 uur en dan komen er toch echt mensen om ons uit te zwaaien en te zien hoe wij de trossen los gooien. Omdat ze trots zijn, omdat ze het spannend vinden, en omdat ze het zelf misschien ook wel zouden willen? Die tranen gaan komen en het er tegen opzien hoort erbij… Wij zijn er, als de 70 dvd’s met films zijn gebrand en de was schoon is, klaar voor.
We zijn ergens aan begonnen en nu gaan we er (graag!) voor: Die gescheept is moet varen!
