Maak kennis met de crew van Moana Nui

Richard de Bruijn

Van jongs af aan ben ik al op het water te vinden. Als kind sliepen we met zes personen op een zeilboot van 6,5 meter, waarbij ik op de grond tussen de banken lag. Op vierjarige leeftijd begon ik zelf met zeilen in een door mijn vader gebouwd piraatje op de Loosdrechtse Plassen.

Later ruilden we deze boot in voor een FJ, en er volgden nog vele andere bootjes. Uiteraard zeilde ik ook mee met de vele boten van mijn ouders, die regelmatig een boot opknapten en dan weer een grotere kochten. Op mijn veertiende kocht ik mijn eerste trots: een BM 12M² met katoenen tuig. Ik knapte de boot een hele winter op, elke weekend fietsend van Bussum naar Loosdrecht. In het voorjaar was het een beauty en ik heb er toen een aantal jaren mee gezeild. ’s Zomers was de boot een perfect onderkomen tijdens het geven van zeilles. Een fantastische tijd!

Na mijn middelbare school ging ik naar de Koninklijke Marine en nam afscheid van mijn boot. Groter water lonkte. In de zes jaar bij de Marine ontdekte ik de schoonheid en oneindigheid van de zee. Toen werd het zaadje geplant om ooit op eigen kiel de wereld te verkennen.

Na de geboorte van mijn kinderen kochten we een Sneekermeer en verkenden daarmee Loosdrecht en het IJsselmeer. Na een paar jaar was het tijd voor een grotere boot, een Cobra 850. Hiermee maakten we jarenlang mooie tochten naar de Wadden, Zeeland en de Noordzee. Maar toen mijn puberdochters begonnen te klagen dat ze weer naar de boot moesten, nam ik (tijdelijk) afscheid van de watersport.

Een bootloze periode van tien jaar volgde, wat ruimte gaf voor andere activiteiten zoals mountainbiken en bergwandelen.

Nadat ik na mijn scheiding Marianne ontmoette kon ik niet vermoeden dat mijn droom van ooit misschien toch nog werkelijkheid kon gaan worden. Ze had immers nog nooit op een zeilboot gezeten. Totdat we op Loosdrecht met een Valk aan het zeilen waren en haar glimlach groter werd naarmate we schuiner gingen. Misschien toch?

Toen we een jaar later een week een boot in Zeeland huurden, was ze definitief verkocht. Binnen twee weken kochten we een kleine kajuitboot, een Oceaan 22, om een paar jaar mee te oefenen. Sneller dan verwacht liepen we tegen Moana Nui aan en verkochten Moana, onze Oceaan 22, na driekwart jaar weer. Maar nu we ons droomschip hebben, zal het hier voorlopig bij blijven.

Marianne van der Meer
Mijn ervaring met boten beperkt zich tot het in mijn jeugd en met mijn kinderen varen in een opblaasboot, en de boot naar Schiermonnikoog. Mijn broer is een echte waterrat en mijn zus houdt van het strand, maar water speelde geen grote rol in mijn leven.

In 2016 veranderde dit toen ik na mijn scheiding Richard ontmoette. Hij kon avondenlang bootjes kijken op zijn iPad. Ik denk dat ik alle sites nog kan noemen. Ik kende zijn vaargeschiedenis, maar de plannen waren nog vaag. Totdat we een middag op Loosdrecht hadden gevaren. Het was koud en toen Richard vroeg of ik niet bang was, ging ik ervan uit dat hij zelf ook niet nat wilde worden, dus schuin varen maakte me niet uit.

Langzaamaan begonnen de plannen zich te ontvouwen, vooral in mijn hoofd. Richard wilde varen en ik had geen enkele ervaring; ik kon nog geen roeiboot recht naar de overkant peddelen. Als hij alleen wilde gaan, zou ik hem laten gaan, maar als ik mee mocht, had dat consequenties. Ik stelde de vraag niet, de toekomst zou duidelijkheid scheppen. Uiteindelijk zei Richard op een onbewaakt ogenblik: “Maar je gaat toch mee varen? Of niet?” Tuurlijk!

Dit betekende werk aan de winkel voor mij. Ik kocht de boeken ‘Zeilen voor Dummies’ en ‘Vrouwen kunnen niet zeilen’. Zonder boot en ervaring is leren echter lastig, dus mijn interesse verdween snel. Toch startte ik met zelfstudie voor Vaarbewijs 1 en 2. Wat vond ik die plotter en passer stoer! Ik wilde dit als verrassing doen, maar hield het slechts zes weken geheim. In januari begon ik met studeren en in april haalde ik beide examens! Richard volgde snel en hoefde alleen voor Vaarbewijs 1 te leren omdat hij door zijn TKN-certificaat automatisch Vaarbewijs 2 kreeg. Vervolgens haalde ik mijn marifooncertificaat en Marcom B.

Mijn geplande zeillesweekend annuleerde ik omdat Richard zei dat hij me wel kon leren zeilen, wat veel goedkoper was. Dat ging heel goed: tijdens het leerproces veranderden onze rollen. Door corona was meevaren met anderen lastig, maar ik leerde veel toen we die zomer een week een Beneteau Forban huurden in Zeeland.

Je hoort wel eens verhalen van mensen die een boot kopen, op Facebook drie vragen stellen en dan de wereld rondzeilen. Ik kan dat niet. Ik leer door te doen en vind zeilen complex: je moet letten op andere waterweggebruikers, het weer en je zeilen. Verder wil ik veel weten, niet alleen over zeilen zelf maar ook over het weer, koken en voedsel bewaren. Tijdens de eerste lockdown begon ik bijvoorbeeld met lijnen leren splitsen. O ja, en tussendoor probeer ik ook wat Spaans te leren.

Richard en Marianne
Na een week zeilen in Zeeland bleek dat Marianne niet genoeg zou leren van een weekje huren, dus kochten we een boot: een Oceaan 22, genaamd Moana (Maori voor oceaan). Onze eerste eigen boot samen! Ruim 6 meter, knus en kneuterig maar heerlijk om te leren! We lagen in Huizen en voeren vaak de Randmeren op. Tijdens de eerste lockdown maakten we een rondje Flevoland via de Randmeren en Markermeer en schreven hierover in de Toerzeilers editie Toerzeilen – 285.

Richard had aangegeven dat het een ‘leerboot’ was en geen ‘klusboot’, maar uiteindelijk vernieuwden we toch de stoffering, lakten veel, namen de bilge en kielbouten onder handen, en monteerden alles op het dek opnieuw om lekken te dichten. Het hefdak kreeg een nieuw stofje en kon weer gebruikt worden. Het had wel wat: een chemisch toiletje onder je bed, je broek staand aantrekken kon alleen in de kajuitopening en afwassen deed je op je knieën.

Boten kijken, zowel op internet als in de havens blijft altijd leuk om te doen, maar we zijn ontzettend blij met de keuze voor Moana Nui . Wil je weten hoe onze keuze tot stand is gekomen? Lees dan verder: ‘De aankoop van Moana Nui’.